نمی دانم قافیه ام یا ردیفی تکراری در اشعارت که مرا وسوسه میکنی و تشنه عشقت اما وقتی میخواهم از تو سیراب شوم دریغ میکنی مرا از خودت و خودت را از عشقم.

حقیقت عشق تلخ است به لخی بادامی که به خیال شیرین بودنش با تموم وجودت میشکنی اما در نهایت مزه آن تلخی است .

میخواهی از عشق دور شوی که از بلای آن در امان باشی اما وقتی چشمانت را باز میکنی میبنی بلا در آغوش توست .

میخواهی صادق باشی و عشقت پاک و بی ریا باشد اما کرم میوه عشقت یعنی خیانت نصیبت می شود .

میروی جایی خلوت تا صدایت را به آن بالایی برسانی اما چون میرسی بقض امانت نمی دهد که حرف بزنی.

عشق تراژدی جدیدی است که امروز آن را با تلخی و ناکامی می سازند تا لبان خود را خندان کنند و بس .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: